تا آسمان 14: تربيت فرزند: روش توجه کردن به کودک

سلام؛ امیدوارم مطالب را تا این جا دنبال کرده باشید و به‌ویژه فرصت نشست و گفت‌وگوی والدین با هم برای تحلیل نکات ذکر شده فراهم شده باشد. تاکنون سه روش از روش‌های پیشنهادی در برخورد هم‌دلانه را در قالب مثال‌ها تقدیم کرده ایم. امروز با روش توجه کردن، به جای بی‌توجهی آشنا خواهیم شد.

کودکان هم مثل ما بزرگترها در بعضی مواقع نیاز دارند کسی به داستان آن‌ها توجه کند و به عبارتی گوشش با آن‌ها باشد. در این شرایط وقتی والدین دست از کار در حال انجام بر می‌دارند و رو در رو به سخنان کودک گوش می‌دهند بیشترین آرامش برای او به وجود می‌آید و خودش بر مسئله و موضوعش تسلط می‌یابد. در اغلب این موارد حتی نیازی به بیان یک کلمه هم نیست و همین توجه کفایت می‌کند. کودکان در بیان مشکلات و احساسات‌شان با والدینی که توجه کافی دارند دچار مشکل نخواهند شد و به سرعت دوباره آرامش خود را باز می‌یابند و راه خود را باز خواهند کرد.

فرض کنید در حال تماشای برنامه دلخواهی از تلویزیون هستید و پسر شش ساله‌تان به شما مراجعه می‌کند و می‌گوید: امیر منو زد، بابا گوش می‌کنی؟

در اغلب موارد ما ضمن ادامه کار خود می‌گوییم بله گوش می‌کنم، اما رفتارمان نشان‌دهنده گوش کردن و توجه کافی به کودک و موضوع او نیست. در این حال کودک سعی می‌کند توجه ما را با تلاش بیشتر، گریه و… جلب کند که این امر ناراحتی بیشتر او و عصبانیت والدین را به همراه دارد. روشن است که این ارتباط در نهایت به همان بی‌ارتباطی و دوری بیشتر می‌رسد. اکنون مثالی از روش درست توجه کردن تقدیم می‌شود:

دکتر امیرمحمد شریف

تصویرسازی از مریم باقری

منبع: روزنامه خراسان/ چهارشنبه  ۱۳۹۲/۱۱/۳۰